بررسی عوامل مرتبط با میزان پرتوگیری کارکنان رادیولوژی بیمارستان‌های ارتش تهران در سال 85

  سابقه و هدف: کاربرد پرتوهای یونساز، اگرچه در تشخیص بیماریها مؤثر است اما از دیدگاه حفاظت در برابر پرتوها منشأ خطرات بالقوه‌ای است شناخت بیشتر عوامل مرتبط با دزیمتری فردی، می‌تواند در تقلیل میزان پرتوگیری سودمند باشد. مطالعه حاضر با هدف فوق در بین کارکنان رادیولوژی طراحی و صورت گرفت.   مواد و روشها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی (مقطعی) بود که در سال 1385 انجام شده است. کلیه پرتوکاران بیمارستانهای ارتش تهران مورد مطالعه قرار گرفتند (162 نفر) جهت جمع‌آوری داده‌ها از چک لیست و اطلاعات پرسشنامه استفاده گردید . جهت توصیف و تحلیل داده‌ها از جداول توافقی و نمودارهای مناسب و نرم‌افزار SPSS استفاده گردید.   یافته‌ها: نتایج بدست آمده در این مطالعه نشان داد که ماکزیمم دز دریافتی فردی 29/0 میلی سیورت بود که مربوط به افراد فاقد تحصیلات دانشگاهی بود و مینیمم دز دریافتی 05/0 میلی‌سیورت بود که مربوط به افرادی بود که کمتر از 30 ساعت با منابع یونساز کار می‌کردند . فراوانی انجام آزمایشات پزشکی در بیمارستان‌های گلستان، 502، 504 و مصطفی خمینی 100% بود . درصد فراوانی استفاده از فیلم بج در بیمارستانهای 501، 502، 504، 506، مصطفی خمینی و گلستان 100% بود.   نتیجه‌گیری: دز دریافتی افراد به تفکیک کلیه پارامترهای مدنظر درحد استاندارد قابل قبول بود . لذا برگزاری کارگاههای حفاظت در برابر اشعه درخصوص ارتقاء سطح ایمنی کارکنان مراکز یونساز ضروری است.